Stagediving Beijing

Hey Allemaal,

Hierbij waarschijnlijk mijn laatste bericht vanuit China. Over twee dagen zit het er al weer op en kan ik me weer op de tentamens in Delft storten. Nog maar even optimaal genieten van de laatste dagen dus. Dat lukt nog steeds erg aardig, alleen heb ik het “verplichte” sightseeing inmiddels wel gezien. Ik huur dus gewoon een fiets en rijd willekeurig door Beijing rond, iets wat je wel dagen kan volhouden.

Met wat tegenzin had ik me afgelopen keer laten overtuigen toch nog naar een Beijing Duck restaurant te gaan, vooral omdat de groep zo gezellig was. Geen verkeerde keuze, omdat de eend in Beijing toch echt een slag beter is dan in Harbin. Aangezien het een van de traditionele restaurants is, was het wel allemaal heel keurig, je mocht je fles niet bij je bier laten staan (dat werd bijgeschonken zodra je te kleine glas leeg was) en je bord werd 3x vervangen, zodat de rest van de gasten het slagveld niet zouden zien. Vervolgens zijn we nog naar twee over de top hippe clubs geweest, wat op dinsdagavond ook in Beijing helaas alleen betekent dat je te veel betaalt voor je drankjes. Omdat het er niet beter op werd en het uitgaansleven van Beijing zijn ruige randjes begon te vertonen, doken we maar weer de kroegen in rond ons hostel.

De volgende dag kwam Pieter over uit Shanghai voor zijn laatste twee dagen China en zijn we eerst naar de Olympische stadions gegaan. Rondom het Bird’s nest proberen zwarthandelaren je allemaal hun kaartje te verkopen voor 120 yuan, terwijl met grote borden wordt aangegeven dat ze toch echt 50 yuan kosten. De toeristen die hier nog in trappen hebben het dus ook echt verdient, zullen we maar zeggen. Het stadion zelf is een heus bedevaartsoord geworden voor Chinese toeristen, en je kan zo het veld oplopen, waar mensen rustig in het gras gaan zitten babbelen. Omdat het weer fantastisch was, hebben we de hele middag en avond gesleten rond het Houhai (meer), waar het afdingen op je bierprijs tot een ware kunst is verheven. Zeker aan het begin van de avond, als er nog niemand op de eindeloze rij terrasjes zit, kun je gerust de prijs door drieën delen, zolang je maar plechtig beloofd dit niet aan andere gasten te melden. Het gevolg is alleen dat je bierprijs onverbiddelijk stijgt als je van terras wisselt gedurende de avond.

De volgende middag kwam Pieter heel ongelukkig aan bij mijn hostel, hoewel ik hem toch bezworen had dat de huisgemaakte rum van de Spaanse tapas-bar echt een goed idee was. Op deze trage dag kwamen we bij toeval terecht bij het Urban Planning Museum, de natte droom van de nationalistische maquette-geile stedenbouwkundige. De imposante impressies van Beijing waren omgeven met teksten die ons moesten overtuigen dat alles in Beijing nog schoner, sneller en grootster kon, tot aan een 3D voorstelling met bewegende kermisstoelen toe. Hierna hebben we onze afdingingskunsten nog wat verder aangescherpt op de Pearl Market, waar Pieter 2 grote tassen op de kop tikte voor 20 euro, terwijl de startprijs op 85 euro voor 1 lag. Zijn reden hiervoor was, dat zijn vorige koffer die hij voor 20 euro in China had gekocht al na 2 weken gesneuveld was, dus met de kwaliteit zit het wel snor ;)

Nadat ik had uitgevonden dat in je eentje in een redelijk chiq restaurant eten geen geweldige ervaring was, ben ik gisteren op goed geluk een van de bekendste rockhallen van Beijing binnengewandeld, de Mao club. Er bleek een divers programma te zijn die avond, met een minimalistisch ingesteld Zweeds duo, een emo aandoend Chinees trio en een electrorock viertal uit Australië. Deze laatste band schijnt behoorlijk groot te zijn down-under, waardoor het Chinese gehalte van het publiek beperkt was. Geen reden natuurlijk om er geen feestje van te maken en na een uurtje pogoën kon ik een van mijn belangrijkste doelstellingen van China halen :)